Wytyczne dla autorów
1. Objętość tekstów
Objętość artykułu przeznaczonego do publikacji w tomie pokonferencyjnym nie powinna przekraczać 1,0 (jednego) arkusza wydawniczego razem z ilustracjami. Arkusz wydawniczy liczy 40 000 znaków typograficznych prozy (ze spacjami) lub 700 wersów poezji, lub 3000 cm2 ilustracji. Wytyczne te nie są restrykcyjnie przestrzegane, gdyż Wydawnictwo Uczelniane kieruje się przede wszystkim zasadą, aby nie rozbijać przemyślanej koncepcji tekstu. Najważniejsza opinia w tej sprawie należy do redaktora merytorycznego.
Objętości innych opracowań przyjętych do opublikowania – w szczególności publikacji książkowych (monografie, podręczniki, skrypty, broszury, katalogi, wydawnictwa albumowe i inne dzieła mające postać kodeksu) – nie limituje się.
2. Tekst
Wydawnictwo Uczelniane przyjmuje do druku materiały przesłane pocztą elektroniczną na adres wydawnictwo@ansleszno.pl. Ze względów ekologicznych rezygnujemy z wersji papierowej przedłożonej pracy.
Opracowanie tematu pod względem metodologicznym powinno być dokonane zgodnie z zasadami stosowanymi w określonej dyscyplinie naukowej. Utwór powinien być poprawnie zredagowany pod względem edytorskim i językowym, co wpłynie na tempo prac wydawniczych. Teksty rozbite na kilka plików powinny zostać precyzyjnie nazwane i ponumerowane, to samo dotyczy materiałów ilustracyjnych (fotografii, tabel, wykresów – każdy element w osobnym pliku), które mają stać się częścią utworu. Dokumenty tekstowe powinny bez problemu się otwierać, a więc muszą być zapisane w standardowych formatach plików: doc/docx.
Zalecenia dotyczące formalnego wyglądu tekstów:
· tekst musi być „gotowy”, tzn. nie może zawierać skreśleń i poprawek (fragmentów zaznaczonych kolorową czcionką, wielokropków sugerujących brakujące dane itd.);
· tekst musi być kompletny, tzn. publikacje książkowe muszą mieć kartę tytułową, spis treści, wykaz skrótów i oznaczeń, wstęp, tekst główny, aneksy, bibliografię i indeksy, o ile są niezbędne, a artykuły naukowe w tomach pokonferencyjnych muszą zawierać nazwisko autora, afiliację, streszczenie i słowa kluczowe w języku polskim i angielskim, tekst główny i bibliografię;
· tekst główny powinien być pisany czcionką Times New Roman, 12 punktów, na interlinii (odstępy między wierszami) 1,5, na karcie w formacie A4 ze standardowo ustawionymi marginesami i bez formatowania treści; przypisy i cytaty (jeśli wyróżnione w tekście) – czcionka 10 punktów;
· wyrazy na końcu wiersza nie powinny być dzielone;
· w tekście głównym muszą być precyzyjnie oznaczone miejsca, gdzie mają znaleźć się ilustracje (podpisy do ilustracji mogą być w tym samym miejscu);
Tekst artykułu naukowego powinien zawierać słowa kluczowe oraz krótkie (nie więcej niż 800 znaków typograficznych) streszczenie (abstrakt) o przedmiocie i celu badań, ich wynikach i znaczeniu; twórca utworu ma obowiązek oddać te elementy w języku polskim i angielskim.
Tekst może również zawierać wykaz zastosowanych skrótów nietypowych, np. skróty tytułów czasopism lub nazw używanych w określonej dziedzinie; jeśli skróty są nieliczne, można je objaśnić w tekście głównym. Czasem autorzy dołączają do tekstu aneksy, dedykacje, podziękowania, własne uwagi i propozycje dotyczące wyróżnień tekstu, technik reprograficznych itd. Wydawnictwo uznaje tego typu dodatki, jednakże odradza ich stosowanie w tomach pokonferencyjnych, które powinny przybierać jednolitą szatę edytorską.
3. Ilustracje
Mówiąc o ilustracjach, mamy na myśli wszelkie materiały o charakterze graficznym: fotografie, rysunki, wykresy, mapy, schematy, tabele. Dokumenty graficzne powinny bez problemu się otwierać, a więc muszą być zapisane w standardowych formatach plików: jpeg, tiff, gif, png. Materiały ilustracyjne nie mogą być wstawione do tekstu głównego, gdyż ich obróbka może być utrudniona. Każdy element musi zostać przesłany w osobnym pliku. Zalecana rozdzielczość ilustracji powinna wynosić co najmniej 300 dpi. Dużą ilustrację zawsze można pomniejszyć, małej – bez straty jakości – nie da się powiększyć. Warto zadbać, aby elementy utrwalone na fotografii nie były rozmazane, a skany wykonane w dobrej rozdzielczości.
W tekście głównym muszą być precyzyjnie oznaczone miejsca, gdzie mają znaleźć się ilustracje. Podpisy do ilustracji mogą być w tym samym miejscu lub w osobnym pliku.
Pozycje wymagające objaśnień w tabeli należy zaznaczyć w indeksie górnym kolejną małą literą alfabetu lub asteryskiem (gwiazdką). Przypisy i objaśnienia do tabel trzeba zamieszczać bezpośrednio pod tabelami.
Jeśli ilustracja pochodzi z cudzej pracy lub została przez kogo innego wykonana, należy podać pod nią źródło lub odpowiednią adnotację.
4. Przypisy i bibliografia
Przypisy w publikacjach naukowych służą do zamieszczania mniej lub bardziej rozbudowanych komentarzy (przypisy rzeczowe), wyjaśniania pojęć (przypisy słownikowe) lub przywołania literatury (przypisy bibliograficzne). Przypisy typu bibliograficznego powinny być ujednolicone w każdej publikacji. W zależności od charakteru pracy możliwe jest stosowanie przypisów tradycyjnych (zamieszczane u dołu strony lub w końcowej części książki) i harwardzkich (Harvard Referencing System), ale jedynie w sytuacji, gdy jest ich niewiele w całej pracy.
Spis bibliograficzny (literatura, piśmiennictwo) – podobnie jak przypis – należy do istotnych elementów warsztatu naukowego; ukazuje on wpływ innych autorów na powstającą pracę. Bibliografię z reguły drukuje się na końcu pracy, toteż powinna ona zostać dostarczona do wydawnictwa w osobnym pliku. Rozbudowaną bibliografię warto podzielić na logiczne segmenty: źródła archiwalne, źródła wirtualne, źródła ustne, wydawnictwa ogólne (encyklopedie, słowniki), bibliografie i katalogi, antologie i pamiętniki, herbarze i genealogie, kroniki i kalendaria, monografie i artykuły. Podstawowym źródłem danych jest karta tytułowa książki, okładka lub nagłówek czasopisma oraz etykieta płyty CD/DVD.
Dla książek i artykułów pisanych w języku polskim zaleca się tworzenie przypisów i bibliografii według polskiej normy bibliograficznej. Zasady opisu dokumentów w tradycyjnej formie ustalają następujące normy: 1. PN-ISO 690: 2002 Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma i struktura. 2. PN-ISO 690-2: 1999 Informacja i dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Dokumenty elektroniczne i ich części. Pomocna dla autorów może okazać się książka Marioli Antczak i Anny Nowackiej pt. Przypisy, powołania, bibliografia załącznikowa (Warszawa 2009), w której pokazane jest praktyczne podejście do tworzenia tekstów pobocznych.
PRZYKŁADY
Tradycyjne przypisy bibliograficzne
